Kia Ora me te Tau Hou hari! (Iets van: “hallo luitjes en gelukkig nieuwjaar”)

U heeft al een tijdje niets meer van ons vernomen, maar we leven nog! Het was een bijzondere maand waarin we veel gezien en beleefd hebben. De update is wat lang, excuses hiervoor, maar net zoals hier zijn er nu vast ook regenachtige dagen in NL. Er komt vast een mooi moment voorbij om er even voor te gaan zitten! Reist u met ons mee?

We hebben Australië achter ons gelaten en zijn vanaf Perth via Sydney in Christchurch, Nieuw Zeeland (NZ) aangekomen! Een land dat wellicht bij velen bijzondere indrukken heeft achtergelaten of nog hoop op het verlanglijstje staat. Aangezien we, relatief gezien in de buurt waren, leek ons een bezoek wel gepast!

NZ, ook wel bekend als Aotearoa, ofwel het land van de lange witte wolk, heeft een oppervlakte van  268.680 km2 en is daarmee 6,5 keer de omvang van Nederland (terugblikkend, Australië heeft een oppervlakte van ongeveer 7,7 miljoen km2). De totale bevolking bedraagt ongeveer 4,5 miljoen mensen, waarvan het merendeel van Britse afkomst is. Een andere grote bevolkingsgroep betreft de Maori (ongeveer 15%), hiervan wordt gezegd dat zij rond 950 de eilanden groep (Noorder, Zuider, Stewart en wat andere kleine eromheen) ontdekt hebben, echter pas vier eeuwen later terugkeerden om zich te vestigen. Van hen komt de naam Aotearoa. Onze eigen VOC zond Abel Tasman uit rond 1642 op zoek naar nieuwe handelsgebieden toen hij op Aotearoa stuitte. Zijn eerste ervaring met de ‘lokale’ bevolking was een bloedige en afgezien van een tenaamstelling liet hij het erbij! Later (1769) bracht James Cook NZ beter in kaart en eiste het land voor Engeland op. Hiervoor diende hij nog wel het een en ander te regelen met de Maori (dat komt later nog wel)!

Zoals gezegd was onze eerste bestemming Christchurch.  Deze stad is gelegen op het Zuidereiland. Dit eiland ligt verdeelt over twee tektonische platen (stukken aardkorst), hetgeen ervoor zorgt dat hier de boel, met enige regelmaat, behoorlijk door elkaar wordt geschud! Het merendeel van deze seismische activiteit voelen we niet eens, maar eens in de zoveel tijd gaat het goed los. Helaas was dit in 2010 en 2011 het geval, waardoor de eens zo mooie stad in wasteland veranderde met 185 slachtoffers als gevolg.

Het is grauw, gebouwen zijn nog steeds niet hersteld en van velen is het nog maar de vraag of dit überhaupt gaat plaatsvinden. Wij hebben geen referentie materiaal van hoe het was en moeten het van ‘horen zeggen’ hebben of van oud foto materiaal! Het biedt ruimte voor projecten om de stad op te ‘vrolijken’ en tal van kunstenaars hebben hier werk van gemaakt! Dat men de klap hier ooit te boven gaat komen is onvermijdelijk, de vraag is wanneer!

In Christchurch dienden wij op zoek te gaan naar ons vervoermiddel wat ons zou moeten helpen in ons avontuur door dit land. Het weer is hier iets veranderlijker als in ozzie, dus het leek ons wel een goed idee als we onze zinnen zouden zetten op een kleine campervan waar we zowel binnen zouden kunnen slapen als zitten op bijvoorbeeld een meer regenachtige dag.  Onze zoektocht duurde wat langer dan we in eerste instantie dachten, maar we hadden via Davina een mooie uitvalsbasis in Christchurch gevonden vanwaar we zowel kerst als oud en nieuw konden doorbrengen. De enige vereiste was dat we zorg zouden dragen voor een paar tomatenplanten. Hoewel planten, inmiddels waren het struiken en klaarblijkelijk hadden de eigenaren er niet heel veel kaas van gegeten. Laat dat maar aan wat kaaskoppen over. De ‘ballenrace’ zou pas plaats kunnen vinden over een paar weken dus eerst maar even ‘het lucht erin’, terugsnoeien, dieven en het touw erin! Zo dat was lang geleden zeg.. J

ff wachten nog op de ballenrace!!

Rode kerstballen?

De kerst kwam eraan en is op zijn minst ‘vreemd’ te noemen met een korte broek aan, hoewel, wij begrepen dat de mussen daar in NL van het dak vielen, was het voor jullie wellicht net zo vreemd! Het algemene thema rond de kerst was overigens niet gewijzigd, veel eten en drinken en uiteraard even contact met het thuisfront tijdens het kerstontbijt en onze Kerstbarbeque ehm kerstavond en kerstontbijt daar dan! Het tijdsverschil is precies 12 uur dus in sommige gevallen best practisch.

Steak "christmas" BBQ

Oud en nieuw staat veelal in het teken van lijstjes (de top 2000, 100 van 2015 etc.) en voor ons was het ook leuk om “even” terug te blikken op het afgelopen jaar! Wat een avonturen hebben we meegemaakt, bijzondere mensen ontmoet en weerzien, schitterende plekken bezocht en vereeuwigd in ons geheugen oh en uiteraard wat was het een ontdekkingsreis voor onze smaakpupillen.  De avond was uiteraard te kort om onze ‘trip down memory lane’ simpelweg samen te vatten en voordat we het wisten was het 12 uur! Met een gebrek aan (illegaal) vuurwerk en knallende melkbussen ging onze jaarwisseling ‘stilletjes’ over in 2016.

beperkt vuur (werk) tijdens de jaarwisseling, maar genoeg hoogtepunten

Om het jaar goed te beginnen had Wil via het plaatselijke suffertje een uitje gevonden tegen een be”lache”lijke prijs! Een yoga sessie die geheel in het teken stond van lachen! Dat leek ons wel, ehm, lachen natuurlijk!!! Het was een hilarisch uurtje, werkelijk waar! Met die Kiwi’s kan je behoorlijk lachen. Speciaal voor ons werden de klassieke serie bewegingen uit de kast gehaald en het was niet iets om schaapachtig over te doen. U raadt het al, uiteindelijk lagen we als een mekkerend schaap met de  pootjes in de lucht. Van deze behoorlijke inspanning konden we de rest van de dag van bijkomen en bereidden we ons voor op onze aankomende roadtrip!

Oja de auto.. uiteindelijk na wat bezoeken langs carmarkets, dealers, particulieren en bijzondere proefritten hadden we dan uiteindelijk zicht op een kandidaat. Met haar bijna 20 jaar een oud wijfie genaamd ‘Betty’. Ze heeft inmiddels al 8,6 keer de omtrek van de aarde rondgereden en draagt hiervan de nodige littekens. Betty zal ons in ieder geval van A naar B brengen (op haar eigen tempo, en gezien het feit dat we alles hebben, behalve haast, ook ons tempo!).  Tussendoor zal ze ons voorzien van het nodige vermaak, met enige regelmaat spelen wij het spel “Het Geluid”, er zijn nu drie geluiden die nog niet geraden zijn, de jackpot zit op NZD 220,-. Tevens zal ze ons warmte en de nodige ruimte verschaffen waarin we lekker kunnen slapen en zitten, indien het land van (ook) vier seizoen op één dag ons zou verrassen.

Ter informatie in Perth was het ruim 35 graden, waar het hier varieert van 8 tot 25 graden. Een ander idee van zomer, maar hier kan je je op kleden! Ook even wennen was het feit dat de dagen hier wat langer zijn dan voorheen. 

Ms. Betty                                             De buitenkeuken                                  Woonkamer                                        Dinerkamer

Eindelijk on the road again, eerst even aftoppen qua boodschappen bij de Pak ’n Save (“hallo Jumbo”) en door richting de Banks Peninsula ten oosten van Christchurch. Dit was een mooie trip voor ons en Betty om elkaar wat beter te leren kennen. Na een klein uur waar we via wat ‘snaky roads’ richting de ‘Banks Peninsula’ hadden gereden, kwamen we de hoek om en wachtte ons daar een “WAUW” meer, ehm BLAUW meer! “Wauw”! We stopten even bij ‘French Bay’ alwaar we een plek op de voorste rij hadden! Deze schoonheid moesten we even op ons in laten werken! De Fransen die achter Capt. Cook aanvaarden hadden zich in Akaroa lang geleden gevestigd en zijn hier nooit meer weggegaan, gek he!!!:)

Via Akaroa, Le Bons Bay, kwamen we uit op een heerlijke spot in Okains Bay, waar we onszelf de tijd gaven om al het moois allemaal te verwerken. Geniet u even mee?

French Bay                                What a view                                Le bons Bay                                  Okains Bay                                Kamperen is een mooie zomersport

Onze ‘scenic’ route vervolgde zich zuidelijk richting Rakaia Gorge.  Het was even een paar keer knipperen toen we voor het eerst dit  mooie (ook weer, maar toch net iets anders) blauwe water zagen.  Het was wat windy die nacht, maar als je vanaf je eigen ‘patio’ zo’n uitzicht hebt, is dat uiteraard snel vergeten.  Dit was slechts een voorproefje van wat ons nog te wachten stond.

Rakaia (view from betty)                  Rakaia River

De schoonheid is met enige regelmaat moeilijk te omschrijven, zo ook deze eeuwenoude gletsjer meren die hun kleur danken aan het sediment dat deze meren heeft geschapen en inmiddels tot de bodem van het meer is gezakt.

The Southern Alps                      Lake Tekapo                               Lake Pukaki

Via Lake Tekapo en Pukaki reden we richting the zuidelijke alpen en aldaar kwam, de hoogste berg van NZ met zijn ruim 3700 meter tevoorschijn. Mt Cook en zijn collega’s (o.a. Mt Sefton) zijn behoorlijk imposant en mede dankzij het weer zijn deze jongens niet eenvoudig te bedwingen. Dit is alleen op te halen uit de talloze slachtoffers die deze bergketen heeft gemaakt. Een mooie wandeling door de Hookervally brengt ons langs een tweetal Gletsjer meren (Mueller en Hooker) en uiteraard dichterbij Mt. Cook en de Mueller Gletsjer.

Mt Cook                                              Hookervalley                                       Hookerriver

Gezien het feit dat wij niet bepaald afstemmen van berggeiten was een tocht naar de top voor ons uitgesloten. De volgende dag leek het ons ook wel aardig om onze “eigen” Abel Tasman Gletsjer te bezoeken, Deze gletjser was ooit rond de 85km lang echter door het broeikaseffect is hier nog minder dan een derde van over.

Abel Tasman Gletsjer                         voorheen de Abeltasman Gletsjer nu rivier

We verlieten de Zuidelijke Alpen voor nu reden door naar het begin of eigenlijk einde van Lake Pukaki. Hier konden we even bijkomen met een heerlijke zalmsashimi, gemaakt van de vis die hier in de rivieren wordt gekweekt! De vis was op alvorens er echt een foto van kon worden gemaakt :)

Via een mooie route langs meren en leuke dorpjes als Omarama, en Oamaru kwamen we weer aan de oostkust aan. Waar de Engelse invloeden van vestiging zichtbaar werden in de vorm van victoriaanse bouwkunst en fietsen. Hier probeerden we ook de eerste beelden op te vangen van de Hoiho ofwel de Pinguïns die hier aan land schijnen te komen. Het blijft natuurlijk “wildlife, so no guarantee”! Wel zagen we een aantal ‘fur seals’ luieren op het strand, maar deze zijn niet echt mensenschuw (blijkt later)!

Victorian style                                        Penny Farting Bicycle              Beachlife

De eerste plek in NZ waar de Engelsen zich vestigen was Dunedin, befaamd voor de walvis- en zeehondenjacht en later veeteelt trok veel schotten en Dunedin is de Keltische naam voor Edinburgh (Dun eidann).

Uiteraard een goede manier om een stad te leren kennen is om een afspraak te maken bij een lokale brouwerij. Aangezien we wel van een biertje houden is een vergelijkend warenonderzoek nooit weg! Er zijn behoorlijk wat lekkere biertjes te vinden in NZ (naast de lekkere wijntjes uiteraard!), mede door de vele microbrouwerijen, hetgeen het een uitstekend land betreft om de smaakpupillen te prikkelen.

Speights Brouwerij (Proost)                     Nog eentje dan..!

De omgeving in en rondom Dunedin is heuvelachtig te noemen en een behoorlijke goede test voor Betty om te kijken of haar handrem nog wel in orde is. Wil vond dat in dit soort gevallen de Indonesische handrem wel geschikt zou zijn als back up (lees: steen achter wiel). Deze hadden we de volgende dag wel nodig. Een dagtripje op de Peninsula ten oosten van Dunedin gaf ons de mogelijkheid om wat meer wildlife in de vorm van ‘fur seals’, albatrossen en mogelijk zelfs pinguïns te treffen (poging 2). Wederom een prachtige rit, hoewel het weer nauwelijks eigenschappen van een zomer vertoonde, had het wildlife daar zeker minder moeite mee! De albatrossen zweefden hoog in de lucht en de ‘seals’ waren soms pas van heel dichtbij zichtbaar! Zo dichtbij dat de ‘seal’ zichzelf even voorstelde aan Fleur J.

Fleur pas nou op!

Betty had na al dat klimmen en dalen wel een dag rust verdiend en we besloten om met de trein een tripje te maken door de Taeiri Gorge. De trein was toendertijd de keuze van transport en we genoten van de bijzondere route door  de kloof. Door handgemaakte tunnels (geen explosieven), over stalen bruggen en met spectaculaire uitzichten op de rivier en de kloof. We zaten in hele oude ‘Mitsu’ treinstellen, want klaarblijkelijk maken ze, ze zo niet meer (de nieuwe zijn te groot van de tunnels), wat uiteraard ook enige charme had. Al met al een comfortabele trip en zonder een minuut vertraging.

Kadeng Kadeng

Tijd om Dunedin achter ons te laten maar niet voordat we nog even langs het ‘Settlers Museum’ waren geweest! Een mooi museum met een brede collectie, waar de geschiedenis van deze stad en de mensen mooi is vastgelegd. Als afsluiter wilden we ook nog wel even kijken of the ‘steepest street in de world’ echt zo steil was. Tevens voor ons een mooie reden om de beentjes even te strekken. Een korte en pittige klim toch wel een paar tandjes zwaarder dan de Keutenberg, maar Betty lieten we ‘opgelucht’ aan de voet van deze straat, ‘kijken’ dat leek ons het maximale voor haar!

Plaatjes kijken                                         In memoriam (gevallen helden WWI)            Steepest Street                                   Lekkere afdaling

Vanuit Dunedin schoten wij wederom op een scenic route langs de Catlins. Een weg ten zuid oosten van het zuidereiland, geniet u met ons mee!

Nugget Point

Purakaunui falls

Purakaunui bay

McLean falls

't was hier echt windstil (kennelijk niet altijd!)

Via Bluff  en Invercargill voor een bliksembezoek aan Burt Munroe (the worlds fastest Indian), reden we door naar Monkey Hill. Hier namen we even een pauze en onder het genot van wat verse mosselen (zelf “geplukt”!) en een heerlijk diner zagen we de zon ondergaan.

The worlds fastest Indian

Helaas zou het weer de komende week verslechteren! Maar goed, dat nieuws zat er een beetje aan te komen, aangezien we dichter bij de fjordlands van NZ zijn. Via Manapouri en Te Anau besloten we met de laatste mooie dag voor de komende periode het meeste ervan te maken. Met het gas erop reden we richting Milford, waar we voor de volgende dag een cruise hadden geboekt. Met een gemiddelde regenval van 7-8 meter per jaar (met uitschieters tot 14 meter per jaar), was de zonneschijn uiteraard tijdelijk. Het laatste gedeelte van onze 100 km lange trip naar Milford (vanaf Te Anau), zouden we ’s ochtends doen en sloegen kamp op net iets over de helft bij Cascade creek. Die avond begon het lekker te druppelen en waren we blij dat we niet in een tent of iets dergelijks sliepen J! Al die druppels zorgden er overigens wel voor dat het laatste gedeelte naar Milford onbeschrijfelijk mooi werd. We gaan het dan ook niet beschrijven! Wij denken dat geen enkele camera het ‘beeld’ zou kunnen vastleggen wat we daar gezien hebben! We hebben uiteraard wel een poging gewaagd:

Eglington river

Mirror lake

Cascade creek

De cruise door de sound moest nog plaatsvinden en we waren al zo onder de indruk van de schoonheid. Het kon niet meer stuk. Het kwam inmiddels met bakken uit de hemel en we vonden het prachtig! De cruise was geweldig (en nat), vooral toen er, als klap op de vuurpijl, een groep dolfijnen voor onze boot gingen zwemmen!

Mitres Peak                Dolfijnen

Nadat we de druppels van ons af hadden geklopt (een halve meter in 24 uur bleek later), constateerde we dat het weer niet in ons voordeel ging werken voor enkele wandelingen die we wilden doen. Aangezien we toch meer het type ‘mooi weer’ zijn, reden we richting een klein plaatsje genaamd Lumsden waar het weer iets beter was en we alles op ons in konden laten werken! Daar kwamen we in contact met een jonge Duitser genaamd Jerry die nog een lift zocht richting Queenstown. Queenstown word beschreven als ‘adventure capital of the world’. Het Davos van NZ wordt het ook wel genoemd. Een plek waar je een jaarbudget voor vakantie binnen een handomdraai kan uitgeven. Het is ook de plek waar iedereen helemaal lijp wordt van de Fergburger. Gezien de enorme rij sloegen wij deze over en adviseerde Jerry ons voor een alternatief. Via een betrouwbare bron had hij een geduchte concurrent gevonden die minstens net zo en wellicht wel lekkerder zou zijn. Devils’ Burger it is! Omnomnom

Devilsburger (the devil made me do it!)

Na nog even door het dorpje gestruind te hebben, vonden we het wel mooi geweest. Via Glenorchy reden we door naar Kinloch het uiterste plekje aan Lake Wakatipu (het ena grootse meer van NZ met een gemiddelde diepte van 320 meter en temperatuur rond de 10 graden, behoorlijk fris dus). De rust hier is heerlijk en het contrast met Queenstown zo groot.

Regenboog Lake Wakatipu

De volgende dag namen we afscheid van Jerry en reden we via enkele ‘creek crossings’ richting het begin van de Greenstone-Caples track waar wij een mooie dagwandeling hadden gepland. Het zou de gehele dag met bakken uit de hemel komen, maar gelukkig bleef het redelijk droog.

Greenstone river                         lake rere

De volgende dagen had de weervoorspelling wel gelijk, helaas. Tijd om wat plannen aan te passen. Eigenlijk kwam het wel goed uit, want dit gaf ons mooi de tijd om al het moois wat we de afgelopen maand gezien hebben even te verwerken! Daarnaast een moment om jullie ook weer te informeren . “Ieder nadeel heeft zijn voordeel”.