Afscheid nemen bestaat niet…

Na het prachtige zuidereiland en het leuke Wellington stond het noordereiland op onze agenda en we kunnen u verzekeren dat is zeker geen straf! Nadat we Maria en Gary hadden uitgezwaaid gingen we op weg naar Napier. Een stad aan de westkust van het noordereiland, die bekend staat om haar Art Deco. In de jaren 30 hebben zij te maken gehad met een behoorlijke aardbeving en zijn veel huizen en gebouwen verwoest. Herbouw vond plaats in de toen typische ‘Art Deco’ stijl. Bij aankomst kwamen wij er achter dat exact dit weekend het Art Deco Festival was. De hele stad had zich gekleed in jaren 30 stijl en vele oude voertuigen reden door de stad. Daarnaast waren de factoren muziek, hapjes en drankjes natuurlijk ook aanwezig waren. Kortom wij hebben genoten!

View Te Mata                                                                                                                                    Proceed this way in style!

Vroegâh                                                                                                  De kip caravan toendertijd!                                                                                  Who let the dog out!                                         

Na ons festivalletje reden we door naar Ohakune. Een plaatsje ten zuiden van het Tongario National Park. Hier huurden we mountainbikes en reden een stuk van de Old Coach Track. Een tocht over stukken kasseien door bos, afgewisseld met tunnels en bruggen, met hier en daar een (pittig) klimmetje. We kregen een aardig beeld van de route die men in het verleden diende af te leggen tussen Horopito en Ohakune, voordat men het spoor in 1908 opende en de koetsroute zijn doel tot die tijd had gediend!

The old train tracks                                                                                                                      Downhill, yeah!!       

Hapuawhenua Viaduct (284 meters lang en 45 meter tot aan het stroompje)                            Meet the riders!

Na deze sportieve uitdaging waren we wel in voor een andere uitdaging, u raadt het misschien al, de Tongario Alpine Crossing. We werden vroeg (als eerste) opgepikt. Na een safety drill van de buschauffeur stonden we iets voor negen aan de start van de hike (net als honderden anderen overigens!). Het eerste stuk zou gemakkelijk zijn, gevolgd met twee pittige klimmentjes. Het ging allemaal soepeltjes en gezellig met een hoop anderen liepen we via de Soda Springs vlot naar de Red Crater, die zijn naam zeker eer aan doet. We keken op naar ons tijdschema en besloten dat we ook nog wel even bij de top van de berg konden kijken, de Tongario dan! Mt Ngauroehoe ofwel Mt Doom (Lord of the Rings) was te riskant met vallend gesteente etc. Wat een uitzicht, ongelooflijk! Daar sta je dan (wederom) op een actieve vulkaan..

Soda springs                                                                                     Mt Doom (Al heeft een berg een gouden ring, het is en blijft een ….)

Daarna daalden we af richting de ‘Emerald Lakes’, fel groen en steenkoud, even maar niet zwemmen. Inmiddels was het tijd geworden voor lunch en van zo’n inspanning krijg je honger! We lieten het uitzicht op ons inwerken en vervolgden onze route langs het ‘Blue Lake’ verder naar het eindpunt. Onderweg werden we verrast met het uitzicht over Lake Rotoaira terwijl om ons heen het stoom nabij uit de vulkaan kwam.

Emerald Lakes                                                                                   Het weer was goed te doen die dag..

Na een kleine 21 kilometer werden we vriendelijk werden begroet door onze buschauffeur, die ons behoefte begreep (IJSKOUD BIER!) en ons bij de supermarkt afzette. Och wat smaakten ze lekker, die koude rakkers, in gezelschap van zo’n welverdiende burger.

Moedertje natuur had ons wederom verwend met schitterende uitzichten die op ons netvlies gebrand staan. In Nieuw Zeeland zorgt Moedertje Natuur naast het vermaak ook voor de nodige ontspanning. We reden richting het noorden langs Lake Taupo. Ter informatie Lake Taupo is het grootste meer van NZ met 616 vierkante kilometers en is net zo groot als het land Singapore, een behoorlijke bak water dus. Wat je in eerste instantie niet verwacht, maar onder dit meer ligt een super vulkaan. Waar een standaard vulkaan voor wat vertraging van het regionale vliegverkeer kan zorgen, zal deze waarschijnlijk heel de wereld beïnvloeden, mits deze gaat natuurlijk.
In Taupo is het gelukkig niet altijd dit natuurgeweld (het is er vaak rustig :D). Veelal zorgt deze geothermische activiteit voor leuke natuurlijke ontspanningsfaciliteiten zoals hot pools en mineraalbaden.  Dat is niet slecht voor onze beentjes en met baden variërend van 30 tot 41 graden, prima om te herstellen. Onderweg naar onze volgende bestemming Rotorua volgden we een stuk van de langste rivier in NZ de Waikato rivier. Een bezoek bij de Huka Falls leerde ons dat 40m3 water per seconde hier door heen dendert, en dat is behoorlijk wat water. Niet voor niets gebruiken de Kiwi’s deze rivier voor hun Hydro-elektriciteit centrales, waarmee ze zo’n 13% van de behoefte mee afdekken.

Het 'afvoerputje' van Lake Taupo

Bij diverse stops langs de ‘Geothermal Highway’ zagen we een excentrieke kant van moeder natuur met kokende modderbaden en hete stroompjes waar wij zo af en toe onze voetjes in lieten glijden, mits het niet te heet was! In Rotorua hangt er een luchtje die niet iedereen kan waarderen! 

DIE LUCHT!!!!                                                                  Ff wachten nog (tot de volgende dag 10.30 uur)             Bubbelen, gewoon lekker bubbelen!                                Hot 'n Cold

Eenmaal aangekomen in Rotorua zochten wij de camping op en deze bleek een soort van Hangi (stoomoven) te hebben. Niet zo’n fancy oven van Miele, maar eentje van Moedertje Natuur (een befaamd merk hier in de regio). Hoe leuk is het om in een ‘natuurlijke’ oven onze groentjes en stuk lam gaar te koken! Het vergt wel enig geduld maar na 4,5 uur was ons gerecht klaar. We hebben onze buikjes heerlijk rond gegeten! :)

Wat eten we vandaag?                                                   90% is voorbereiding                                                       Heet, Heet, Heet!!!                                                             Omnomnoom...!!!

Onze roadtrip vervolgde langs schitterende kleine plaatsjes langs de Waikato rivier, waar uiteraard dan nog even verfrissende duik wordt genomen en bij tijd en wijlen ook nog eens een boek wordt gepakt.

We hoopten dat we in Raglan nog even van de surfcultuur konden genieten en wellicht zelfs een golfje konden pakken. De golven waren verre van ideaal, maar een rugbytoernooi op het strand en een goede bak koffie verzachtte de pijn. Het weer werd slechter met regen reden we richting Hamilton waar we even op de koffie gingen bij Peter Vis van Lely NZ. Hier deden we een kijkje in de ‘oude keuken’ aangezien ze druk bezig waren met een verhuizing en voorbereiding op aankomende shows. We werden even bijgepraat over de ‘koehandel’ in NZ en na uitwisseling van de nodige Stroopwafels, Kano’s en gevulde koeken probeerden we het inmiddels verslechterde weer te ontvluchten.

Surf's up!!

Het gehele Noordereiland genoot van de regen die de verschrikkelijke storm die Fiji deels verwoeste en velen slachtoffers eiste. Vluchten had geen zin, maar dat gaf ook niet, want wij hebben Betty! Onze trouwe kompaan die ons laat genieten van NZ met goed of slecht weer!

Een dag of twee later kwam langzaam het zonnetje weer tevoorschijn en voor ons reden genoeg om richting de Coromandel Peninsula te vertrekken. Onderweg kwamen wij voorbij de Karangahake Gorge, een plek waar voorheen veel mijnindustrie was. In de gorge was/is zilver en goud te vinden en veel energie (stoomcentrales) was nodig om het gesteente te verpulveren alsmede veel hout om de onzuiverheden weg te branden. Inmiddels herovert de natuur zijn plek weer en is het bijzonder om door dit immense complex met ruïnes en mijnschachten te lopen/dwalen.

Helemaal Goud(zoeker)                                                                    Tunnelvisie?

Mooi man!!!                                                                                        NL = Niet Lopen!

Owharoa Waterfall

Een toeristische ‘hotspot’ op de Coromandel Peninsula is ‘Hot Water Beach’. Een plaats waar met laagtij menig toerist een kuil graaft vlakbij een bron en waar het dus heerlijk vertoeven is in je ‘hot water tub’. Nu wil het feit dat er behoorlijk wat Duitsers in NZ rondhobbelen, dus er zouden vast kuilen genoeg zijn! Helaas was de zee zo rauw dat er nauwelijks sprake was van hoog- of laagtij en aangezien de bron dus dicht bij de branding lag, moest je dus snel een fort scheppen die hoog en sterk genoeg was. Een aantal pogingen liepen uit in behoorlijke dijken, maar de branding was te ruw en zelfs de bekende ‘vinger in de dijk’ hielp niet meer! De meeste opscheppers hielden het zelfs voor gezien, zij geloofden meer in het proces dan in het resultaat of iets dergelijks!

Heel bizar was het feit dat je soms de zee in moest rennen om ervoor te zorgen dat je voeten niet verbranden, het was gewoon te heet! Bizar, Heet, pijnlijk en lachen tegelijk! Uiteindelijk hadden we dan onze ‘hot tub’ waar de zee even niet bij kon komen en dus lekker op temperatuur bleef!

Het proces is goed in beeld gebracht, jammer dat de batterij het voor gezien hield bij het resultaat..:(

De kustlijn van Coromandel is werkelijk waar oogverblindend mooi en na het verwerken van het uitzicht onder het genot van een bak koffie aan het strand besloten we een ‘short cut’ over de ‘309’ naar de andere kant van de Peninsula te nemen. Over deze dirtroad (geen probleem voor Betty) kwamen we langs eeuwenoude Kauri bomen, een lekkere plons namen in het steenkoude water van de Waiau Falls en waar na een stevige klim je kon genieten van een prachtig uitzicht vanaf Castle Rock. 

Bakkie doen!                                                                  een stop langs de '309'                                                  Waiau Falls, Koud zeg!!

De klim naar Castle Rock                                                           De beloning...!

Via de Oostkust (ook oogverblindend trouwens.. :D) reden we terug en vonden een mooi plekje nabij een vogelreserve waar we genoten van een welverdiend biertje op mogelijk één van onze laatste campingspots in NZ.

Eastside of Coromandel!                                                                                    Het einde van een ongelofelijk mooie roadtrip?                              

Auckland kwam dichterbij en we hadden voor ons zelf twee weken gegeven om ons ‘Betty’ te verkopen en een keuze te maken waar onze volgende bestemming ons heen zou brengen. In Auckland hadden we een plek gevonden waar we haar zouden kunnen voorbereiden (wassen, schoonmaken en vooral als onze spullen eens uitzoeken) op een succesvolle verkoop naar een nieuwe gelukkige eigenaar. We dachten nog eens goed na over de prijs en mogelijke verkooptechnieken: de presentatie, het aanbieden van financiering, Fleur als pitspoes, Wil als pitspoes. Het kon geen probleem worden, die auto zouden we morgen met gemak kwijtraken.

De volgende dag reden we op tijd naar de carmarket, waar we na het betalen van onze parkingfee en het invullen van de nodige formulieren (in ons kantoortje), niets anders konden doen dan wachten op potentiele kopers! De carmarket had een hoop aanbieders en het aantal potentiele kopers laag. Na een aantal bezoekers (voornamelijk traders, die een fractie van je vraagprijs bieden) kwamen er een aantal potentiele kandidaten voorbij. Na wat uitwisseling van wat (geïmproviseerde) ‘business cards’ en een periode van bezinning, kregen we helaas een te laag bod! Maar die avond kwamen we alsnog tot overeenstemming en onder het genot van een Hollandia biertje (eerlijk waar, het bestaat!) proosten we op een geslaagde verkoop (uiteraard in Betty)!

Fleur als Pitspoes                                                                                              De sleuteloverdracht                                                                                           Het blijft toch je busje hé!!

Onze buurtjes op de camping wilden op zondag hun auto proberen te verkopen en nadat wij ‘Betty’ voor de formele overdracht op maandag hadden voorbereid, konden we tezamen onder het genot van een goed bord Nasi (ja lekker joh, hebben ze hier!:D) en een biertje uiteraard proosten op een goede afloop! Die maandagochtend namen we afscheid van ons ‘Betty’ en overhandigden we de sleutels aan de nieuwe eigenaren Kristen en Leo. Met hen hadden we een tactische wissel gedaan, want wij konden mooi op hun plek blijven slapen en vanuit daaruit nog wat van Auckland zien en de knoop door gaan hakken voor onze volgende bestemming. Onze kamergenoot heeft eigenlijk voor ons de beslissing gemaakt en wij denken dat wij hem heel dankbaar kunnen zijn! Bedankt Kentoro, wij gaan het vast heel erg naar ons zin hebben in het land van de rijzende zon!

Auckland (super)city                                                                                                Leesvoer!

‘The bullit is thru the church’ as we say in Dutch en na het regelen van het nodige papierwerk (tickets, transport, etc) kunnen we wederom gaan plannen en op onderzoek uit voor onze volgende bestemming. Tussen al deze activiteiten door, hadden we nog wel tijd voor iets leuks en hadden met onze buurtjes van de camping afgesproken om de rugby wedstrijd tussen Auckland en Wellington te bekijken! Een mooi spektakel waar alle fans gezellig door elkaar zaten en elkaar lekker zaten op te stoken :). Het werd nog spannend ook maar uiteindelijk won Welly van de Blues.

Go Hurricanes (Wellington)!!!

Nu is er toch een tijd gekomen om afscheid te nemen van New Zealand. Wederom een onvergetelijke ervaring en raad eens? Jawel we hebben wederom zat redenen om terug te komen, man, man, man!!